KUNG BAKIT DINADAGIT NG LAWIN ANG
MGA SISIW
Taga-lunsod sina Roy at Lorna. Ibig na ibig nila ang pagtira
sa bukid nina Lola Anding at Lolo Andres tuwing bakasyon. Marami at sariwa ang
pagkain sa bukid. Bukod dito, marami rin bagong karanasan at kaalaman ang
kanilang natutuhan.
Isang tanghali, habang nangangakyat ang magkapatid sa punong
bayabas, ay kitang-kita nila ang lawin na lumilipad pababa. Nagtakbuhan ang mga
sisiw sa ilalim ng damo. Naiwan ang inahing manok na anyong lalaban sa lawin.
Mabilis na bumaba sa punong bayabas ang magkapatid at sinigawan
nila ang lawin na mabilis na lumipad papalayo. Natawag ang pansin nina Lola
Anding at Lolo Andres sa sigaw ng magkakapatid. Mabilis silang nanaog ng bahay
at inalam kung ano ang nangyayari.
Kitang-kita po namin na dadagitin ng lawin ang mga sisiw ng
inahing manok kaya sumigaw po kami, paliwanang ni Roy.
Lolo, bakit po ba dinadagit ng lawin ang mga sisiw ng
inahing manok? tanong ni Lorna.
May magandang kuwento ang inyong Lola Anding na sasagot sa
inyong tanong na iyon, sagot ni Lolo Andres.
Halina na kayo sa upuang nasa lilim ng punong bayabas, wika
ni Lola Anding. Makinig kayong mabuti. Ganito ang kuwento.
Noong araw, magkaibigan si Inahing Manok at si Lawin.
Minsan, nanghiram ng singsing si Inahing Manok kay Lawin upang gamitin niya sa
pista sa kabilang nayon. Naroroon si Tandang at ibig niyang maging maganda sa
paningin nito. Tinanggal ni Lawin ang suot niyang singsing at ibinigay niya ito
kay Inahing Manok.
Ingatan mong mabuti ang singsing ko, Inahing Manok.
Napakahalaga niyan sapagkat bigay pa iyan sa akin ng aking ina.
Maluwag sa daliri ni Inahing Manok ang hiniram sa singsing
ngunit isinuot pa rin niya ito.
Salamat, Lawin, wika ni Inahing Manok. Asahan mong iingatan
ko ang iyong singsing.
Kinabukasan, maaga pa lamang ay nagbihis na si Inahing
Manok. Isinuot niya ang hiniram na singsing at pumunta na sa kabilang nayon.
Maraming bisita si Tandang at nagsasayawan na sila nang dumating si Inahing
Manok. Nang makita ni Tandang si Inahing Manok ay kaagad niyang sinalubong nito
at isinayaw. Masaya ang pista. Sari-sari ang handa ni Tandang. Tumagal ang
sayawan hanggang sa antukin na si Inahing Manok.
Pagkagising ni Inahing Manok ng umagang iyon ay napansin
niyang nawawala ang hiniram niyang singsing kay Lawin. Natakot si Inahing Manok
na baka tuluyang mawala ang hiniram niyang singsing. Kaya hanap dito, hanap
doon, kahig dito, kahig doon ang ginawa ni Inahing Manok. Ngunit hindi niya
makita ang nawawalang singsing. Nagalit si Lawin at sinabi na kapag hindi
nakita ni Inahing Manok ang singsing ay kukunin at kanyang dadagitin ang
magiging anak na sisiw ni Inahing Manok.
Araw-araw ay naghahanap si Inahing Manok ng nawawalang
singsing. Maging ang iba pang inahing manok ay naghahanap na rin ng nawawalang
singsing upang hindi dagitin ni Lawin ang kanilang mga sisiw. Ngunit hindi nila
makita ito hanggang tuluyan nang magkagalit si Lawin at si Inahing Manok.
Namatay na si Inahing Manok at namatay na rin si Lawin
ngunit magkagalit pa rin ang humaliling mga inahing manok at lawin. Magmula na
noon hanggang sa kasalukuyan ay di pa nakikita ang nawawalang singsing kaya
dinadagit pa ng lawin ang mga sisiw ng inahing manok.
BAKIT MAY PULANG PALONG ANG MGA TANDANG
Nakapagtataka kung bakit may pulang palong ang mga tandang.
Kapansin-pansin din na kapag pulang-pula ang palong ng tandang ay magilas na
magilas ito. Para bang binata na nagpapaibig sa mga dalaga.
Ayon sa kuwento, may mag-ama raw napadpad ng bagyo sa isang
baryo sa pulo ng Masbate. Ang ama ay nakilala ng mga tao sa nayon dahil sa
kawili-wiling mga palabas nito na mga salamangka o mahika. Tinawag nilang
Iskong Salamangkero ang kanilang bagong kanayon. Bukod sa pagiging magalang,
masipag, mapagkumbaba ay mabuting makisama sa mga taga nayon si Iskong
Salamangkero. Madali siyang nakapaghanap ng masasakang lupa na siyang
pinagmulan ng kanilang ikinabubuhay na mag-ama.
Kung anong buti ng ama ay siya namang kabaliktaran ng anak
nitong si Pedrito. Siya ay tamad at palabihis. Ibig ni Pedrito na matawag
pansin ang atensyon ng mga dalagita. Lagi na lamang siyang nasa harap ng
salamin at nag-aayos ng katawan. Ang paglilinis ng bahay at pagluluto ng
pagkain na siya lamang takdang gawain ni Pedrito ay hindi pa rin niya
pinagkakaabalahan ang pag-aayos ng sarili. Kapag siya ay pinagsasabihan at
pinangangaralan ng ama ay nagagalit siya at sinagot-sagot niya ito.
Isang tanghali, dumating sa bahay si Iskong Salamangkero
mula sa sinasakang bukid na pagod na pagod at gutom na gutom. Dinatnan niya na
wala pang sinaing at lutong ulam si Pedrito. Tinawag niya ang anak ngunit
walang sumasagot kaya pinuntahan niya ito sa silid. Nakita niya sa harap ng
salamin ang anak na hawak ang pulang-pulang suklay at nagsusuklay ng buhok.
Pedrito, magsaing ka na nga at magluto ng ulam. Gutom na
gutom na ako, anak, wika ni Iskong Salamangkero.
Padabog na hinarap ni Pedrito ang ama at kanyang sinagot ito.
Kung kayo ay nagugutom, kayo na lamang ang magluto. ako ay
hindi pa nagugutom. At nagpatuloy ng pagsusuklay si Pedrito ng kanyang buhok.
Nagsiklab ang galit na si Iskong Salamangkero sa anak.
Sinugod niya si Pedrito at kinuha ang pulang suklay. Inihampas niya ito sa ulo
ng anak at malakas niyang sinabi Mabuti pang wala na akong anak kung tulad mong
tamad at lapastangan. Sapagkat lagi la na lamang nagsusuklay ang pulang suklay
na ito ay mananatili sana iyan sa tuktok ng iyong ulo. At idiniin ni Isakong
Salamangkero ang pulang suklay sa ulo ni Pedrito.
Dahil sa kapangyarihang taglay ni Isko bilang magaling na
salamangkero, biglang naging tandang ang anak na tamad at lapastangan. At ang
suklay sa ulo ni Pedrito ay naging pulang palong. Hanggang sa ngayon ay
makikita pa natin ang mapupulang palong sa ulo ng mga tandang.
NAKALBO ANG DATU
Ang kuwentong ito ay tungkol sa ating kababayang Muslim. May
katutubong kultura ang mga Pilipinong Muslim tungkol sa pag-aasawa. Sa kanilang
kalinangan, ang isang lalaki ay maaaring mag-asawa nang dalawa o higit pa kung
makakaya nilang masustentuhan ang pakakasalang babae at ang magiging pamilya
nila.
May isang datu na tumandang binata dahil sa paglilingkod sa
kanyang mga nasasakupan. Lagi siyang abala sa pamamahala ng kanilang pook.
Nalimutan ng datu ang mag-asawa. Siya ay pinayuhan ng matatandang tagapayo na
kinakailangan niyang mag-asawa upang magkaroon siya ng anak na magiging
tagapagmana niya.
Napilitang mamili ang datu ng kakasamahin niya habang buhay.
Naging pihikan ang datu dahil sa dami ng magagandang dilag sa pinamumunuang
pamayanan. Sa tulong ng matiyagang pagpapayo ng matatandang bumubuo ng konseho,
natuto ring umibig ang datu. Ngunit hindi lamang iisang dilag ang napili ng
datu kundi dalawang dalagang maganda na ay mababait pa. Dahil sa wala siyang
itulak-kabigin kung sino sa dalawa ang higit niyang mahal kaya pinakasalan niya
ang dalawang dalaga.
Ang isa sa dalagang pinakasalan ng datu ay si Hasmin. Siya
ay batang-bata at napakalambing. Kahit na matanda na ang datu, mahal ni Hasmin
ang asawa. Mahal na mahal din siya ng datu kaya ipinagkaloob sa kanya ang bawat
hilingin niya. Dahil sa pagmamahal sa matandang datu, umisip si Hasmin ng
paraan upang magmukhang bata ang asawa.
Ah! Bubunutin ko ang mapuputing buhok ng datu. Sa ganito,
magmumukhang kasinggulang ko lamang siya.
Ganoon nga ang ginawa ni Hasmin. Sa tuwing mamamahinga ang
datu, binubunutan ni Hasmin ng puting buhok ang asawa. Dahil dito, madaling
nakakatulog ang datu at napakahimbing pa.
Mahal din ng datu si Farida, ang isa pa niyang asawa.
Maganda, mabait si Farida ngunit kasintanda ng datu. Tuwang-tuwa si Farida
kapag nakikita ang mga puting buhok ng datu. Kahit maganda siya, ayaw niyang
magmukhang matanda.
Tuwing tanghali, sinusuklayan ni Farida ang datu. Kapag
tulog na ang datu, palihim niyang binubunot ang itim na buhok ng asawa.
Dahil sa ipinakikitang pagmamahal ng dalawa sa asawa,
siyang-siya sa buhay ang datu. Maligayang-maligaya ang datu at pinagsisihan
niya kung bakit di kaagad siya nag-asawa. Ngunit gayon na lamang ang kanyang
pagkabigla nang minsang manalamin siya, Hindi niya nakilala ang kanyang sarili.
Kalbo! Kalbo, ako! sigaw ng datu.
Nakalbo ang datu dahil sa pagmamahal ni Hasmin at ni Farida.
No comments:
Post a Comment